Çocuklarınız ağladığında sabredin, biz ağladığında şükrediyoruz.
Bu yazımı instagramda paylaştığımda Efehan 7 aylıktı ve yoğun bakımdaydı. Ozaman Emir ve Yüsra hayattaydı. Şimdi cennetteler.
Bugün Efehan 'ın Mr sonucunu öğrendik. Beyin atrofisi ( küçülmesi ) varmış. Zaten beklediğimiz bişeydi. Bugün ayrıca bi kader arkadaşımızın daha çocuğunu kaybettik. Hastane sürecimizde sayısını hatırlamadığım kadar kayıp verdik. İster istemez bağ kuruyoruz onlarda bizim çocuklarımız oluyor. Onlarla sevinip onlarla ağlıyor aile oluyoruz.
Hayatta en büyük acı bizimkisi zannediyoruz. Oysa ki herkesin derdi kendine büyük. Oğlumu hepiniz biliyorsunuz bi kere ağladı diye nasıl sevindiğimizi de. Ama Emir i Yüsra yı Hayriye yi Kalben i Ata yı Arda yı Yeliz i Berra yı TekinEymen i veee daha nicelerini bilmiyorsunuz. 1 yıldır hastanede olup yaşını hastanede kutlayan ailenin yaşadıkları mı? yoksa 12 ayına kadar yürüyen konuşan bir bebeğin aniden nöbetler geçirip bildiği herşeyi unutması mı ? 12 yaşına kadar sağlıklı olup 1 hafta içinde lupus hastalığıyla kaybedilen kızın ailesinin yaşadıkları mı... daha büyük ?
Siz şimdi bebeğim geceleri uyutmuyor. Ayyy diş çıkarıyo ya sorma çok huysuz. Bi türlü sebze yediremiyorum çok çaresizim... diye sızlanıyorsunuz ya! Siz çaresizlik kelimesini ne kadar da yanlış anlamışsınız.
Bi silkelenseniz diyorum. Naçizane bi öneri; şükür etseniz artık.
Ben oğlumun nefes aldığı her an için şükrediyorum.
[Çocuklarınız ağladığında sabredin, biz ağladığında şükrediyoruz.]
Yorumlar
Yorum Gönder